In huidige maatschappij zie je dat hoog intelligente kinderen niet altijd passen in het schoolsysteem of kunnen voldoen aan andere verwachtingen die de maatschappij ze oplegt. Ze worden gelabeld als autistisch, ADD, ADHD, etc. Labels die er gekomen zijn om problemen die gesignaleerd worden door de maatschappij een naam, een kader en een bijpassende ‘oplossing” / behandelingen of richting te geven. En hoe vaak worden deze labels daadwerkelijk gebruikt op een constructieve manier voor kind? En wat nou als we het gaan omdraaien. Wat nou als deze problematiek helemaal niet bestaat? Wat nu als deze problematiek, als je het al zo kan noemen, een uiting is van het niet kunnen vervullen van bepaalde behoeften van onze kinderen? Omdat de maatschappij niet heel passend is voor deze hoog intelligente kinderen? En op het moment dat we kunnen gaan kijken naar deze behoeften en kunnen loslaten wat schijnbaar passend is in de maatschappij, er geen problematiek meer is? Als we kunnen omarmen dat ieder kind precies goed is. En dat we mogen gaan luisteren naar wat ze nodig hebben, in plaats van dat we mogen gaan vertellen wat de bedoeling is. Want weten wij zelf eigenlijk nog wel zo goed wat de bedoeling is in deze wereld? Ik kan oprecht zeggen dat ik geen snars snap van deze wereld en dat ik pas recentelijk ontdekt heb ik wat ik zelf hier te doen. Hier ging een hele zoektocht aan vooraf waarbij heel veel onnodig meegenomen bagage achtergelaten werd en heel bergen beklommen werden om weer terug thuis te kunnen bij mezelf.
Ik geloof dat kinderen nog niet zo ver verdwaald zijn van hun eigen thuis. Ik geloof dat kinderen het verdienen om weer terug thuis te worden gebracht, het verdienen om weer te herinneren wie ze zijn en waarom ze gewoon helemaal perfect, krachtig en prachtig zijn. Ook al lijkt de maatschappij dit niet te kunnen zien. Ook al lijken ze dit zelf niet te kunnen zien.
Ik geloof ook dat hoog intelligentie kinderen, net als ieder kind, iets prachtigs te brengen hebben in deze wereld. En dat wij als maatschappij, mensen, ouders, de taak hebben om deze kinderen te laten gaan stralen.
Als je hoog intelligent bent, kijk je op een unieke manier naar de wereld. Alsof je er een beetje boven zweeft. Hierdoor zijn zaken in de wereld niet per definitie vanzelfsprekend, acceptabel of zinnig in de optiek van deze kinderen. En dat is prachtig, want het nodigt ons uit om ook kritisch te kijken naar wat we allemaal aan het doen zijn. En tegelijkertijd is het verwarrend, voor deze kinderen. Zeker op het moment dat de maatschappij afkeurend reageert op gedrag, visies, uitingen.
Naast de externe verwarring is er ook nog interne verwarring. Want zo’n lijf, wat is dat eigenlijk, hoe voel ik dat en wat zijn in vredesnaam al die emoties die er doorheen stromen?
Voel jij ook de potentie van jouw kind? Voel jij ook de struggle die je kind heeft om in deze wereld te gaan stralen? Zou je willen dat de sprankeling en hiermee de drive van je kind weer terug komt?
Neem contact op.
Soms is mijn hoofd de hele dag aan het draaien is, en dan moet het eruit. Dan moeten al die vragen, gedachten, ideeën, zorgen er uit. Wat als ik nog geen manier ken om dit te stoppen? School en werk helpen soms, misschien, om mijn hoofd even bezig te houden. En voor de rest is alles interessant om over na te denken. Goed, misschien niet alles, zeker niet de dingen waar je verplicht wordt over na te denken. Anderen dingen zijn interessant, er is zoveel te ontdekken in deze wereld. Zoveel moois. En dat zou ik zo graag op mijn eigen tempo doen, op mijn manier. Want ik weet helemaal prima hoe ik dat moet doen. En het enige wat ik hierbij nodig heb is een warm nest, een veilige haven, een klankbord. Probeer mij alsjeblieft niet bij te sturen, in te dammen of af te remmen. Ik werk het beste als je me laat, in vrijheid, op mijn eigen tempo, op mijn eigen manier. Dan kan ik pas echt mijn eigen pad lopen, mijn gaven de wereld in brengen. Dan ben ik helemaal oké en klaar om de wereld in te gaan. Ik weet het allemaal wel. Alleen soms heb ik iemand nodig die me helpt vertalen, vertalen van wat er in mij gebeurd naar deze wereld. Zodat ik het ook op een goede manier naar buiten kan brengen. Op een manier die past in deze wereld. Want ik wil hier graag zijn, alleen weet ik nog niet precies hoe.
Want soms worstel ik met tijd. Dan is de tijd van de dag om. Dan moet ik ergens op tijd zijn. Terwijl mijn hoofd nog niet klaar is met datgene wat zo interessant is. Soms worstel ik met mijn lijf. Dan kan mijn lijf al die prikkels uit mijn hoofd even niet meer aan. Soms worstel ik met emoties. Dan gebeurt er iets wat zo oneerlijk, onrechtvaardig of onjuist is, dat het me recht in mijn ziel raakt. En ik weet niet precies hoe ik dit woorden kan geven. Dan reageert mijn lijf soms al voordat ik reageer. Soms worstel ik met logica in deze wereld. Waar bepaalde dingen heel logisch zijn, is er ook heel veel niet logisch. En dan probeer ik het logisch te maken, maar dan snapt de rest het weer niet. En dan lijk ik de wereld niet meer te snappen en andersom ook niet.
Ik verlang er naar om de wereld op mijn tempo, op mijn manier, vanuit een veilige bedding te ontdekken. Ik heb zoveel potentie. Ik heb zoveel moois te brengen, als ik er maar mag zijn.
Herkenbaar?